Pragnę poinformować, że 12 lipca 2020 roku (Niedziela) święta Liturgia nie będzie odprawiana w Olsztynie. 12 lipca 2020 roku Cerkiew obchodzi pamięć św. app. Piotra i Pawła w związku z czym ks. dziekan, proboszcz olsztyńskiej parafii wyjeżdza na święto parafialne do Lidzbarka Warmińskiego.
Od dnia 15 czerwca 2020 roku rozpoczyna się Post Piotrowy. Post będzie trwał do dnia 12 lipca 2020 roku.
_______________________________________________________________________________________________________
Zamieszczam poniżej link na stronę www.orthodox.pl pod którym zamieszczony jest artyków z uroczystości pogrzebowych ks. mitrata Aleksandra Szełomowa
https://www.orthodox.pl/uroczystosci-pogrzebowe-sp-ks-aleksandra-szelomowa/
___________________________________________________________
W dniu12 kwietnia w Prawosławnym Monasterze w Wojnowie odbyły się rekolekcje duchowieństwa Dekanatu Olsztyńskiego. W rekolekcjach przewodniczył JE Arcybiskup Jakub.
fotorelacja: http://www.wojnowo.net/wojnowo-galeria-89
______________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Dnia 22.12.2018 roku w parafii prawosławnej w kętrzynie odbyły się rekolekcje Bożonarodzeniowe duchowieństwa Dekanatu Olsztyńskiego. W rekolekcjach brali również czynni udział parafianie kętrzyńskiej parafii. Nabożeństwu przewodniczył ks. mitrat Jerzy Senejko - proboszcz parafii prawosławnej w Giżycku. Kazanie wygłosił ks. Rafael Szczerbacz, proboszcz parafii z Lidzbarka Warmińskiego oraz Górowa Iławeckego. Po zakończonej Boskiej Liturgii, kapłani udali się na wspólne spotkanie gdzie omówiono bieżące sprawy Dekanatu Olsztyńskiego.
________________________________________________________________________________________
19 Grudnia, w dniu modlitewnej pamięci św. Mikołaja Cudotwórcy, Arcybiskupa Miry Licyjskiej studenci z duszpasterstwa akademickiego działającego przy naszej parafii a także dzieci i młodzież uczęszczająca na lekcje religii prawosławnej wraz z rodzicami oraz o. Jarosławem Jaszczukiem wspólnie uczestniczyli w wyjściu na łyżwy. Spotkanie odbyło się na lodowisku OSiR przy jeziorze Ukiel. Dziękujemy wszystkim za przybycie.
Zainteresowanych zapraszamy również na Facebooka prowadzonego przez olsztyńskich studentów:
https://www.facebook.com/Prawos%C5%82awni-Studenci-Olsztyn-878958388802714/
Wwiedienije wo chram Prieswiatoj Bohorodicy (21 listopad/4 grudzień)
Jak mówi Tradycja Święta, kiedy Najświętsza Maria Panna skończyła trzy lata, Jej rodzice - Joachim i Anna postanowili spełnić swą obietnicę, oddać córkę na służbę Bogu. Zwołali krewnych i znajomych, ubrali Marię w najlepsze szaty i ze świecami w rękach, śpiewając duchowne pieśni, przyprowadzili ją do Jerozolimskiej świątyni. Tam przyszłą Matkę Bożą spotkał arcykapłan Zachariasz w otoczeniu licznych duchownych. Do świątyni prowadziły schody składające się z 15 wysokich stopni. Ku zdziwieniu zebranych Maria szybko i bez niczyjej pomocy pokonała wysokie stopnie i weszła na samą górę. Arcykapłan wprowadził Ją do Najświętszego miejsca świątyni, dokąd mógł wchodzić tylko sam i to raz w roku, by złożyć Bogu ofiarę oczyszczenia za cały naród. Wszyscy byli zdziwieni widząc to niezwykłe wydarzenie. "Jeśli ktoś spytałby mnie - mówi św. Hieronim - jak spędzała swe młodzieńcze lata Najświętsza Maria Panna - to odpowiedziałbym: o tym wie tylko sam Bóg i Archanioł Gabriel, nieodłączny Jej opiekun". Tradycja cerkiewna mówi, że w czasie pobytu w Jerozolimskiej świątyni, Maria wychowywała się w otoczeniu pobożnych dziewic, uważnie czytała Pismo Święte, zajmowała się rękodziełem, nieustannie modliła się, przestrzegała postów, opiekowała się ludźmi chorymi, kalekami, biednymi. Rosła miłując Boga. Przez Nią przyszło na ziemię zbawienie. Najświętsza Maria Panna stała się żywą świątynią, w której Bóg przyjął na siebie ludzkie ciało i stał się człowiekiem.
Tropar:
Dnieś błahowolenija Bożija priedobrażenije i czełowiekow spasienija propowiedanije: w chramie Bożyi jasno Diewa jawlajetsia i Christa wsiem priedwozwieszczajet. Toj i my wieliehłasno wozopiim: radujsia, smotrienija Ziżditieliewa ispołnienije.
Dzisiaj łaski Bożej zapowiedź i zbawienia ludzi głoszenie, albowiem przyjście Panny do Świątyni Boga - przyjście Chrystusa znamionuje. Dla niej więc i my głośno zawołajmy: bądź pozdrowiona, gdyż planu Bożego jesteś wypełnieniem.
Wielkie Święta Cerkiewne, BMP, Białystok 2001
Panichida za poległych w czasie I Wojny Światowej jeńców rumuńskich
W piątkowy poranek 1 grudnia z inicjatywy kapitana Marius Chelmea, dowódzcy rumuńskiego oddziału Black Bats z 228 Batalionu Obrony Powietrznej „Piatra Craiuliui”, przy aprobacie władz samorządowych oraz w porozumieniu z miejscowym proboszczem parafii prawosławnej na zabytkowym cmentarzu wojennym w Lidzbarku Warmińskim odprawiono Panichidę za poległych w czasie I Wojny Światowej jeńców narodowości rumuńskiej.
W Rumunii pierwszy grudnia to Państwowe święto Wielkiego Zjednoczenia Rumunii ( rum. Ziua Marii Uniri). W ten dzień upamiętnia się rezolucję zgromadzenia narodowego Rumunów z Transylwanii, Banatu, Kriszany i Maramuresz o unii z Rumunią w 1918 roku – tzw. „Wielkiego Zjednoczenia”. Uroczystości z okazji Wielkiego Zjednoczenia Rumunii są obchodzone zarówno przez Rumuńską Cerkiew Prawosławną, która wniosła ogromny wkład w zjedoczenie, jak również obejmują one parady wojskowe i uroczyste wiece w głównych miastach a szczególnie w Bukareszcie i Albie Iulii.
Obóz jeniecki Heilsberg (Lidzbark Warmiński) powstał późnym latem 1914 roku w pobliżu szlaku kolejowego, na wschodnich, wówczas niezabudowanych krańcach miasta. Przyczyną jego powstania była klęska armii gen. Aleksandra Samsonowa pod Tanennbergiem (Stębark). Komendantem obozu był generał – major w stanie spoczynku Fredrich Imme a załągę stanowiła 2 kompania XXI Batalionu piechoty Landsturmu. Obóz składał się z dwóch części, podzielonych arterią drogi w kierunku dzisiejszego miasta Bartoszyce. W części północnej znajdowały się baraki mieszkalne dla jeńców, warsztaty, kuchnia plowa, pralnia, boiska sportowe, biblioteka, wszystko to przedzielone było ogrodzneiem za którym znajdowały się baraki dla strażników obozowych. Łącznie obóz mógł pomieścic 15.000 osób. Po południowej stronie drogi znajdował się lazaret, a na południowy wschód od lazaretu urządzono cmentarz.
W wyniku bardzo ciężkich warunków pracy oraz chorób śmiertelność wśród jeńców była bardzo duża. Z zachowanych metryk zgonów wynika że na cmentarzu spoczywa: 2081 Rosjan, 506 Rumunów, 49 Brytyjczyków, 43 Francuzów, 19 Włochów, 8 Serbów, 45 Belgów.
W Polsce stacjonuje obecnie 120 rumuńskich żołnierzy, którzy na co dzień pełnią służbę w Batalionowej Grupie Bojowej NATO w Orzyszu.
Ks. Jarosław Jaszczuk
Post przed Bożym Narodzeniem
Okres Bożego Narodzenia i Objawienia Pańskiego w Kościele prawosławnym rozpoczyna się od czterdziestodniowego postu, który poprzedza święto apostoła Filipa. Z tego powodu post zwany jest też niekiedy „postem filipowym”.
Post Bożonarodzeniowy jest pierwszym w roku liturgicznym postem wielodniowym. Jego celem jest duchowe przygotowanie się do jednego z najważniejszych chrześcijańskich świąt: Wcielenia Boga. Post to ustanowiony przez Kościół okres wstrzemięźliwości, wzmożonej troski o zbawienie duszy i oczyszczenie z grzechów. Cielesny post polega na powstrzymaniu się od obfitych, posiłków pochodzenia zwierzęcego oraz na dobrowolnym wyrzeczeniu się wszelkiego łakomstwa. Nieodłączny od cielesnego post duchowy którego wyrazem jest wzmożona pobożność, walka z grzechem i duchowe doskonalenie się. W czasie postu warto zastanowić się nad swoją codziennością, odnaleźć w niej miejsca błądzenia i starać się powrócić na właściwą ścieżkę. To doskonały czas, aby popracować nad swoim życiem duchowym, wiedzą religijną, znajomością Pisma Świętego, to czas wzmożonej modlitwy, uczestnictwa w sakramentach i nabożeństwach. To wreszcie czas pracy nad relacją z samym sobą i uczciwością wobec siebie, a także relacjami z innymi ludźmi – w najbliższej rodzinie, z sąsiadami, współpracownikami, znajomymi i nieprzyjaciółmi. Warto wykorzystać ten czas, by choć w jednej dziedzinie osiągnąć poprawę.
Historia postu sięga starożytności. Święto Bożego Narodzenia poprzedzono postem wzorowanym na poście przed Wielkanocą, tzn. postem 40-dniowym. Wpłynął na to również fakt, że teksty patrystyczne nazywają Święto Narodzenia Chrystusa Zimową Paschą i dokonują swoistego porównania ze Świętem Paschy, które z kolei ma miejsce wiosną; wydawało się więc logiczne poprzedzenie tego święta postem jako okresem przygotowawczym. Są to dwa najstarsze posty (najstarszym postem był post przed Świętem Paschy) mające na celu przygotowanie do przeżycia święta. Jak wszystkie wielkie święta, Święto Narodzenia Chrystusa jest poprzedzone wigilią. Wigilia w tradycji prawosławnej jest dniem srogiego postu.
Post znany i praktykowany był już w Starym Testamencie. Zakon Mojżeszowy ustanowił post w "wielki dzień oczyszczenia" (Księga Kapłańska 16,29; Księga Liczb 29,7). W okresach kataklizmów i nieszczęść ogłaszane były kilkudniowe posty, w trakcie których lud powstrzymywał się od pokarmów, w zgrzebnych szatach i z głowami posypanymi popiołem prosił Boga o pomoc i miłosierdzie (Księga Sędziów 20,28; 1 Księga Królewska 7,6: 14, 24: 2 Księga Królewska 12,16) W okresie niewoli babilońskiej Żydzi przestrzegali 4 rodzajów postów. W Nowym Testamencie Jezus Chrystus oraz apostołowie własnym przykładem potwierdzili wagę i celowość postów (Ewangelia wg św. Łukasza 5,34; 2 Lista do Koryntian. 6, 5; 11, 27; Ewangelia wg św. Mateusza; 4,2; 6,16; 17, 21; Dzieje Apostolskie 13,2). Poczynając od święta Wprowadzenia Bogurodzicy do Świątyni (4 grudnia) rozbrzmiewa śpiew "Chrystus się rodzi - sławcie", wprowadzający w nastrój zbliżającego się święta. Boże Narodzenie poprzedzają dwie przygotowawcze niedziele poświęcone świętym Praojcom i świętym Ojcom, czyli bogobojnym mężom Starego Testamentu wierzącym w przyjście Mesjasza oraz przodkom Jezusa Chrystusa poczynając od Adama.
Obchody 70 rocznicy akcji „Wisła” oraz 70-lecia powstania olsztyńskiej parafii.
15 października w XIX Niedziele po święcie Pięćdziesiątnicy JE Najprzewielebniejszy Arcybiskup Białostocki i Gdański Jakub odprawił Boską Liturgię w cerkwi Opieki Matki Bożej w Olsztynie. Tegoroczne święto olsztyńskiej parafii zbiegło się z jubileuszem 70-lecia istnienia parafii, 70-lecia "Akcji Wisła" oraz 35-leciem posługi ks. mitrata Aleksandra Szełowmowa w tejże parafii.
Arcybiskup Jakub w wygłoszonym kazaniu przypomniał po krótce historię parafii oraz jej byłych proboszczów. Arcypasterz serdecznie podziękował ks. Aleksandrowi oraz jego matuszce Helenie Szełomow za trud, jaki od prawie pół wieku niosą na Mazurach. Wyrazem wdzięczności było odznaczenie ks. Aleksandra orderem św. Równej Apostołom Marii Magdaleny II stopnia z ozdobami, a matuszkę Helenę orderem św. Marii Magdaleny II stopnia. Za zasługi dla olsztyńskiej parafii orderami Marii Magdaleny odznaczono zostali także: wiceprezydent Olsztyna Jarosław Słoma, starosta cerkiewny Tadeusz Jundziłł, Jerzy Skakun, Benimamin Filimonow, Wiera Pilguj oraz Nina Stryjewska.
Po zakończonym nabożeństwie Władyka Jakub poinformował zebranych w cerkwi o zmianie proboszcza olsztyńskiej parafii. Ze względu na stan zdrowia ks. Aleksander Szełomow przeniesiony został w stan spoczynku, pozostając jednocześnie rezydentem tejże parafii. Nowym proboszczem mianowany został ks. Jarosław Jaszczuk.
Parafia Prawosławna Opieki Matki Bożej w Olsztynie Cerkiew erygowana została w 1947 r. Jednakże pierwsze nabożeństwo, w dawnej kaplicy Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego przy Alei Wojska Polskiego, odprawiano w końcu grudnia 1946 r. Świątynia wymagała remontu oraz dostosowania do potrzeb liturgii prawosławnej, w związku z tym wyposażono ją w ikonostas oraz usunięto organy. W latach 90. XX w. w oknach cerkwi wstawiono witraże. Początkowo przy cerkwi znajdował się założony w 1886 cmentarz ewangelicki (od 1947 służący prawosławnym), jednak w 1972 został zlikwidowany – na jego miejscu urządzono park miejski. W 2001 r. obok świątyni ustawiono drewniany krzyż upamiętniający akcję „Wisła".
za: http://orthodox.bialystok.pl/
fotoreportaż Marka Książka: http://orthodox.bialystok.pl/pl/cms/album/index/id/7886
Jubileusz 45 - lecia święceń kapłańskich ks. Aleksandra Szełomowa
31 lipca w VI Niedzielę po święcie Pięćdziesiątnicy, Jego Ekscelencja Najprzewielebniejszy Arcybiskup Białostocki i Gdański Jakub odprawił Boską Liturgię w cerkwi pw. Opieki Matki Bożej w Olsztynie. Po zakończonym nabożeństwie Władyka Jakub pozdrowił proboszcza parafii ks. mitrata dr Aleksandra Szełomowa oraz jego matuszkę Helenę z jubileuszem 45 – lecia święceń kapłańskich. Składając jubilatowi życzenia Bożej błogosławieństwa oraz zdrowia, Władyka podarował ks. Aleksandrowi ikonę Bogurodzicy. Świąteczne nabożeństwo uświetnił śpiewem Kameralny Chór Żeński im. św. Lidii działający przy Parafii Prawosławnej pw. św. Jana Klimaka na Woli w Warszawie pod dyrekcją m. Katarzyny Kosińskiej.
List Gratulacyjny wystosował także Jego Eminencja Wielce Błogosławiony Metropolita Warszawski i całej Polski Sawa, który odczytał ks. Piotr Kosiński. Z życzeniami wystąpili także wicemarszałek województwa warmińsko – mazurskiego Marcin Kuchciński, zastępca prezydenta Olsztyna Jarosław Słoma, sekretarz miasta Olsztyna Stanisław Gorczyca, poseł V, VI i VII kadencji Sejmu RP Beata Bublewicz, Paweł Żukowski, dyrektor generalny Urzędu Wojewódzkiego, przybyłe na uroczystość duchowieństwo oraz Przełożona Klasztoru w Wojnowie Ihumenia Agnia.
List gratulacyjny od Wojewody Warmińsko - Mazurskiego Pana Artura Chojeckiego
Gratulacje od Marszałka Województwa Warmińsko - Mazurkiego Pana Gustawa Marka Brzezina
Ks. mitrat dr Aleksander Szełomow urodził się 7 kwietnia 1949 r. w Szczecinie. Po ukończeniu Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie otrzymał z rąk JE Najprzewielebniejszego Biskupa Białostockiego i Gdańskiego Nikanora święcenia diakońskie (26.05.1971) i kapłańskie (27.05.1971). Pierwszą parafią ks. Aleksandra była parafia pw. Zaśnięcia Bogurodzicy w Wojnowie na Mazurach którą obsługiwał jednocześnie z parafią pw. Przemienienia Pańskiego w Mrągowie. Od 12 lipca 1982 r. do 15 października 2017 roku był proboszczem parafii pw. Opieki Matki Bożej w Olsztynie.
Ks. Aleksander Szełomow był przez wiele lat dziekanem Marynarki Wojennej RP w Prawosławnym Ordynariacie Wojska Polskiego. Był również dziekanem dekanatu olsztyńskiej diecezji białostocko – gdańskiej. Za zasługi dla cerkwi był wielokrotnie nagradzany w tym ostatnio prawem noszenia mitry (1999 r.) oraz orderem św. Równych Apostołom Cyryla i Metodego (2009 r.). Ponadto ks. Aleksander Szełomow odznaczony został w 2001 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2011 prezydent Bronisław Komorowski, za wybitne zasługi w pracy duszpasterskiej, za osiągnięcia w działalności na rzecz społeczności lokalnej, odznaczył ks. Mitrata Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Relację telewizyjną z uroczystości można obejrzeć na TVP Olsztyn, a więcej zdjęć wkrótce ukaże się na stronie naszej Galerii.
ХРИСТОС ВОСКРЕСЕ!
Wielkopostne rekolekcje duchowieństwa olsztyńskiego dekanatu
15 kwietnia w monasterze w Wojnowie odbyły się rekolekcje duchowieństwa olsztyńskiego dekanatu. Już wczesnym rankiem podczas jutrzni zaczęli się pojawiać duchowni, by pomodlić się wraz z siostrami, a przy okazji wyciszyć się przed sakramentem pokajanija. Po porannym nabożeństwie, jutrzni i wielkopostnych czasach, duchowni przystąpili do sakramentu spowiedzi, której tradycyjnie wysłuchał najstarszy kapłan w dekanacie o. Jerzy Senejko. Następnie, w cerkwi Zaśnięcia NMP rozpoczęto 9 czas, izobrazitielny i Liturgię Uprzednio Poświęconych Darów pod przewodnictwem biskupa supraskiego Grzegorza. W czasie liturgii wznoszono dziękczynne modlitwy za zwierzchnika naszej Cerkwi Metropolitę Sawę, który w tym dniu miał urodziny oraz za nasz monaster, który obchodził swój mały jubileusz 21 lat od czasu reaktywacji. Po nabożeństwie biskup Grzegorz pozdrowił wszystkich duchownych i obecne matuszki z gowienijem, oraz siostry z klasztoru z okazji ich małego jubileuszu. Ze słowami wdzięczności za obecność i celebracje św. Liturgii do Władyki Grzegorza zwrócił się dziekan olsztyńskiego dekanatu o. Aleksander Szełomow, pozdrowił również siostry. Można powiedzieć, iż była to mała pascha w naszym dekanacie, wspólna Eucharystia duchownych służących w diasporze z biskupem naszej Cerkwi, w monasterze w dniu jego jubileuszu przy uduchowionym śpiewie mniszek, radosnych stichir soboty akatystu. Po nabożeństwie nastąpiła wspólna agapa, po której młody duchowny naszego dekanatu o. Jarosław Kupryjaniuk proboszcz parafii w Mrągowie, w krótkim wystąpieniu przedstawił różne tradycje Liturgiczne w Serbskiej Cerkwi Prawosławnej. Temat okazał się bardzo interesujący. Po krótkiej dyskusji, duchowo odnowieni kapłani udali się do miejsc swych codziennych zmagań duchowych.
Więcej zdjęć można obejrzeć na stronie: http://www.wojnowo.net/wojnowo-galeria-73
Niedziela Adoracji Świętego Krzyża (Krestopokłonnaja)
W trzecią niedzielę Wielkiego Postu Cerkiew prawosławna uroczyście adoruje Krzyż Jezusa Chrystusa – narzędzie naszego zbawienia. Oto w połowie duchowego zmagania z własnymi słabościami przez post i umartwienia Cerkiew nakazuje nam przystanąć na chwilę, zatrzymać się i spojrzeć na Drzewo Życia, jakim stał się Krzyż dzięki zbawczej ofierze Jezusa Chrystusa. Cerkiew zawsze odnosiła się do Krzyża Pańskiego z najwyższym szacunkiem. Są mu poświęcone aż dwa święta w ciągu roku liturgicznego: Podwyższenie Krzyża Świętego, obchodzone 14/27 września, oraz właśnie Niedziela Adoracji Krzyża (krestopokłonnaja), obchodzona w trzecią niedzielę Wielkiego Postu. Dla nas, którzyśmy wrośli w tradycję krzyża przez dwa tysiące lat chrześcijaństwa, jest on znakiem zbawczej ofiary Chrystusa, znakiem naszego zbawienia, Drzewem Życia. W czasach Jezusa krzyż symbolizował zgoła co innego. Na śmierć krzyżową skazywano największych złoczyńców, popełniających najstraszliwsze zbrodnie. Krzyż był znakiem hańby i poniżenia. Dlatego ówczesnym Żydom tak trudno było zrozumieć sens Jezusowej ofiary krzyża. W ich pojęciu o Mesjaszu, który miał przyjść i wybawić lud, nie mieściło się, że owo wybawienie dokona się nie w przewrocie politycznym, nie zbrojnej walce przeciw rzymskiemu najeźdźcy (w czasach Jezusa Izrael był pod panowaniem rzymskich cesarzy), ale przez mękę i śmierć na krzyżu. Wciąż jednak pozostaje pytanie, dlaczego my, wyznawcy Chrystusa, oddajemy cześć krzyżowi, na którym zabito naszego zbawcę? Czyż nie powinniśmy raczej patrzeć na ten symbol z oburzeniem? Nie. Właśnie dlatego, że na nim dokonał swej ofiary Chrystus i uświęcił swoją krwią, wszyscy chrześcijanie powinni oddawać cześć krzyżowi. Dzięki tej zbawczej ofierze krzyż z drzewa śmierci, hańby i wstydu zmienił się w drzewo życia, drzewo pełne chwały. Przedziwne są wyroki Opatrzności Bożej. Oto przez drzewo, którego owoc spożyli prarodzice Adam i Ewa śmierć stała się udziałem wszystkich ludzi, a teraz, przez drzewo, na którym zawisł
Zbawiciel i złożył siebie w ofierze Ojcu, na nowo wszystkim ludziom zostało przywrócone życie. Krzyż jednak pozornie tylko jest znakiem jedynie męki i śmierci Jezusa. Jest on również przedziwnym znakiem Jego chwały, Jego zwycięzca. To właśnie przez krzyż Chrystus został otoczony „chwałą, którą miał pierwej, zanim wszechświat powstał”. „Raz ukrzyżowany więcej nie umiera”, a jego „rany jaśnieją chwałą”. Krzyż jest bramą zmartwychwstania. Tylko poprzez najwyższe uniżenie (kenozę) w postaci śmierci krzyżowej Jezus Chrystus mógł „wejść do swej chwały”. Pamiątkę krzyża uobecniamy w każdej Liturgii Eucharystycznej, na której dokonuje się ta sama ofiara Chrystusa w sposób bezkrwawy.
Dziś jednak krzyż znów staje się znakiem niewygodnym. Europa, która na fundamencie wiary chrześcijańskiej, na fundamencie krzyża, zbudowała swoją tożsamość nie tylko religijną, lecz również kulturową, dziś usuwa krzyż ze wszystkich przestrzeni życia publicznego. Krzyż staje się na nowo znakiem sprzeciwu. Z krzyża się kpi, krzyż się opluwa. W imię niepojętej poprawności politycznej zakazuje się go nawet nosić tym, którzy wciąż widzą w nim znak zbawienia. My jednak, którzy wyznajemy Chrystusa, nie możemy poddać się temu ideologicznemu terrorowi. Musimy bronić krzyża, bronić naszych wartości. I właśnie w krzyżu musimy szukać ratunku i pomocy w obecnych trudnych czasach. Przystąpmy więc z ufnością i wdzięcznością do świętego i życiodajnego Krzyża, upadnijmy przed nim na kolana i oddajmy mu pokłon, jaki znakowi naszego zbawienia i prawdziwemu drzewu życia.
Krestu Twojemu pokłaniajemsia Władyko i swiatoje woskresienije Twoje sławim!
Orędzie Bożonarodzeniowe Arcybiskupa Jakuba
Orędzie Bożonarodzeniowe Jego Ekscelencji, Najprzewielebniejszego Jakuba, Arcybiskupa Białostockiego i Gdańskiego, do Czcigodnego Duchowieństwa, Miłujących Boga Braci i Sióstr Zakonnych, i Wszystkich Wiernych Diecezji Białostocko-Gdańskiej.
Bracia i Siostry!
Bóg jeszcze raz pozwolił nam przeżywać radość Święta Wcielenia Syna Bożego. Zrodzony w Betlejem Jezus Chrystus przyszedł, by dokonać naszego odkupienia, wnosząc tym samym w nasze serca nadzieję na zbawienie i radość z oczekującego nas życia wiecznego. Ta radość towarzyszy nam w przeciągu całego życia, ale w dni świąt odczuwamy ją w wyjątkowy sposób. Potęgują ją szczególnie skonstruowane nasze nabożeństwa i tradycje bożonarodzeniowe. Liturgicznie przenoszeni jesteśmy do historycznych momentów ludzkości i stajemy się uczestnikami wydarzeń, których świadkami byli mieszkańcy Betlejem. Z drugiej jednak strony, teksty nabożeństw tłumaczą nam znaczenie tych wydarzeń, bowiem Wcielenie Boga dotyka każdego z nas. Daje ono możliwość zbawienia i wiedzie wiernego do życia wiecznego w Królestwie Niebieskim. Stało się to możliwe tylko dlatego, że Jezus Chrystus jest Prawdziwym Bogiem i Prawdziwym Człowiekiem zrodzonym odwiecznie z Boga Ojca według boskości i z Maryi Panny według człowieczeństwa.
Bracia i siostry!
Żyjemy obecnie w czasach niełatwych. Mimo że tragiczne wydarzenia nie dotykają nas bezpośrednio, tu na naszych ziemiach, to jednak słyszymy ciągle o mających miejsce konfliktach zbrojnych, aktach terroru, gdzie ginie wiele ludzi, są ranni, a wielu musi opuścić swoje domostwa i szukać schronienia na obcej sobie ziemi. Z trwogą i bólem serca przyjmujemy wieści o śmierci naszych braci w wierze, którzy są zabijani tylko dlatego, że są chrześcijanami. Słyszymy również o napływie imigrantów i uchodźców, którzy są nam obcy co do religii i zwyczajów a często nawet wrogo nastawieni do chrześcijan, zmieniając w ten sposób tożsamość Europy. Jak paradoks brzmią dla wielu nawoływania ludzi wiary, by ich przyjmować w imię Chrystusa, bo to jest nasz ewangeliczny obowiązek. Gdzie szukać przyczyn tych zatrważających wydarzeń i przemian? Czy Europejczycy zasłużyli na to, by w tym momencie zetknąć się z tymi problemami, a w przyszłości być może czuć się tak, jak się czują obecnie chrześcijanie zamieszkujący tereny Bliskiego Wschodu czy Afryki? Przecież kiedyś były to chrześcijańskie tereny podobne jak teraz Europa. Odpowiedź jest chyba prosta. Jeśli przykładem swego życia chrześcijanin nie jest w stanie zmienić innego człowieka i pociągnąć go za sobą, jak czynili to pierwsi świadkowie chrześcijańskiej wiary, nie będziemy w stanie odwrócić biegu wydarzeń. Czy Europa obecnie jest chrześcijańską? Tak, ale tylko z nazwy! Sprzeciwianie się chrześcijańskim zasadom, postępująca laicyzacja, puste świątynie mówią same za siebie. To przecież nie imigranci i uchodźcy wygonili Europejczyków z ich świątyń, to przecież nie oni sprzedają świątynie na inne cele, tak jak ma to miejsce obecnie w krajach Europy Zachodniej. Niestety, nasze społeczeństwo stało się hedonistyczne, chcemy być tylko konsumentami dóbr, nie dając z siebie nic. Z przykrością musimy stwierdzić, że jeśli się nie zmienimy, czeka nas to, co się stało w historii z żyjącymi podobnie do nas.
Święto Bożego Narodzenia, które wnosi radość w nasze serca jest zarazem momentem przypomnienia o konieczności życia według Ewangelii. Nie jest to bowiem czas próżności, zabaw i obżarstwa, nie tak mają wyglądać nasze święta. Tak obchodzą swe święta poganie i niewierzący. Święta chrześcijańskie to czas refleksji nad życiem i sensem istnienia, to czas pracy nad sobą, by dzieło Chrystusa było zbawienne każdemu z nas. Takie podejście sprawia, że święto Bożego Narodzenia wnosi radość do serc, nawet tych, którzy żyją w centrum konfliktów. Szukają oni bowiem nie radości doczesnej, lecz żyją nadzieją i wiarą w życie wieczne. Dał je nam poprzez swe wcielenie Bóg. Szukajmy wszyscy akurat takiej radości, radości duchowej - będziemy wówczas w stanie przeciwstawić się laicyzacji, indyferentyzmowi i zmianie tożsamości.
W tym świątecznym dniu, wzywając do właściwego świętowania, pragnę serdecznie pozdrowić: Duchowieństwo, Braci i Siostry Zakonne, Młodzież i Dzieci oraz wszystkich Wiernych Prawosławnej Diecezji Białostocko-Gdańskiej i życzyć Wszystkim błogosławionej bożonarodzeniowej radości, nadziei i Bożego błogosławieństwa we wszystkich życiowych poczynaniach. Nowy Rok 2016 niech będzie rokiem nowej łaski Pańskiej w naszym życiu, w naszej Ojczyźnie i na całym świecie.
Łaska Pana Naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z wszystkimi Wami.
+ Jakub
Prawosławny Arcybiskup Białostocki i Gdański
Białystok–Gdańsk, Boże Narodzenie 2015 r.
Dnia 18 października br. olsztyńska parafia prawosławna pw. Opieki Matki Bożej obchodziła uroczyście swoje święto patronalne. W uroczystościach udział wzięli duchowni dekanatu olsztyńskiego: ks. mitrat Jerzy Senejko z Giżycka, ks. prot. Bazyli Taranta z Korsz, ks. Jarosław Jaszczuk z Górowa Iławeckiego oraz ks. Paweł Siebiesiewicz z Kętrzyna. Nie zabrakło oczywiście naszych duszpasterzy – obecni byli zarówno Proboszcz, ks. mitrat Aleksander Szełomow oraz wikariusz, ks. Sylwester Klebus. Należy również zwrócić uwagę na liczny udział naszych parafian, a także wiernych z poza naszej parafii. Wszyscy zgromadzeni, pod przewodnictwem czcigodnych kapłanów, zanosili swe modły do Trójjedynego Boga za pośrednictwem Przenajświętszej Bogurodzicy, patronki naszej, prosząc Ją o dalszą pomoc i opiekę. W modlitwach tych niecenioną wręcz pomoc świadczył chór parafialny pod przewodnictwem matuszki Heleny Szełomow i pana Damiana Borkowskiego.
Pielgrzymi z Olsztyna w Wojnowie
W sobotę 30 maja, w przededniu święta Świętej Trójcy, kiedy w cerkwi wspominamy modlitewnie zmarłych przodków, na Liturgię do monasteru w Wojnowie przybyła grupa pielgrzymów z olsztyńskiej parafii wraz z ojcem wikariuszem Sylwestrem Klebusem. Pielgrzymi modlili się wspólnie z siostrami podczas Liturgii, zapoznali się z historią oraz życiem klasztoru. Po posiłku przygotowanym przez siostry, niektórzy pomagali w bieżących pracach w klasztorze, starsi i dzieci odpoczywali w ogródku korzystając z pięknej pogody. Pielgrzymka zakończyła się świąteczną wieczernią Zesłania Ducha Świętego na apostołów. Więcej zdjęć: http://www.wojnowo.net/wojnowo-galeria-52
List Paschalny Świętego Soboru Biskupów PAKP
Czcigodnemu Duchowieństwu, Boga Miłującym Mnichom i Mniszkom i Wszystkim Dzieciom Duchowym Chrystus Zmartwychwstał!
„Świętujemy śmierci uśmiercenie, piekła obalenie i życia wiecznego początek”
(Kanon Paschy, pieśń 7)
Chrystus Zmartwychwstał i „dzisiaj wszystko jest pełne światłości, niebo i ziemia i otchłań cała. Niech więc całe stworzenie radośnie świętuje Zmartwychwstanie Chrystusa” (Kanon Paschy, pieśń 3). Chrystus Zmartwychwstał! Zniszczone zostało królestwo otchłani i otwarte wrota raju. Piekło zostało pokonane. Wszystko wypełniło się światłem. Otwarty został początek życia wiecznego. Czy wykorzystamy ten dar, którym zostaliśmy obdarzeni, zależy już od nas samych. Cerkiew nieustannie wzywa: „Wejdźmy wszyscy do radości Pana swego (...) Uczta przygotowana, rozkoszujmy się wszyscy (...), objawia się bowiem wspólne królestwo (...), przebaczenie bowiem z grobu zajaśniało (...). Zmartwychwstał Chrystus i życie żyje” (Mowa św. Jana Chryzostom na święto Paschy).
Bracia i Siostry! Rzeczywiście, Zmartwychwstanie Chrystusa odmieniło i nieustannie odmienia świat i życie osobiste człowieka, otwiera przed wszystkimi nowy pełnowartościowy obraz życia człowieka i świata. „Świętujemy śmierci uśmiercenie, piekła obalenie i życia wiecznego początek”. Chrystus Zaprawdę Zmartwychwstał! „Odważcie się, odważcie ludzie Boży” – wspiera nas św. Cerkiew. Zmartwychwstały Chrystus, Zwycięzca śmierci i otchłani , jest też zwycięzcą wszystkich, którzy powstają przeciwko Cerkwi i ludziom wiary, bowiem „jest On wszechmocny”. Tę prawdę i radość głosiły Niewiasty Niosące Wolności, które usłyszały ją od Anioła, głosili Apostołowie, którzy widzieli Zmartwychwstanie Pana. Moc Zmartwychwstałego Chrystusa objawia się przez całe dzieje do dnia dzisiejszego, niezależnie od zmian, które zachodzą w świecie.
Bracia i Siostry! Historia ludzkości ma to do siebie, że unosi tysiąclecia, wieki, lata, dni; zmieniają się ludzie, życie społeczne i polityczne, a świat wciąż stoi w obliczu nowych wyzwań. Każda zaś paschalna noc obdarza świat nieprzemijającą pewnością i radością. Współczesny świat znajduje się w procesie przebudowy życia społecznego, związanej z łamaniem wcześniej ustanowionych pojęć i zwyczajów. Cerkiew styka się z trudnymi procesami dotyczącymi wolności ludzkiej, godności i praw człowieka. Upada poziom społecznej kultury duchowej, postępuje rozkład zdrowej rodziny, urasta przestępczość. Wszystko to w znacznym stopniu uderza w osobę człowieka. Przyczyny tych problemów są ukryte w ludzkich duszach. Duchowa degradacja człowieka jest głównym źródłem wszystkich społecznych problemów i niepowodzeń – patologii. Konieczne jest mocne podkreślenie, że społeczeństwo jest ciężko chore, czego nie zauważa. Negowanie Przykazań Bożych i Cerkwi rodzi wszelkie destrukcyjne procesy w życiu człowieka i społeczeństwa.
Bracia i Siostry! Mając wszystko to przed swoimi duchowymi oczyma nie możemy zapominać o nauczaniu św. Ojców Cerkwi, testamencie naszych przodków; nie ulegajmy naukom nowych "głosicieli” i nowych „apostołów”. Pamiętajmy o tym, czego uczył św. apostoł Paweł: „choćbyśmy sami czy nawet anioł z nieba głosił wam coś innego, niż myśmy wam głosili, niech będzie wyklęty” (Ga 1,8). Obowiązkiem każdego członka św. Cerkwi jest to, aby jednomyślnie połączyć się pod sztandarem Cerkwi Chrystusowej i przeciwstawić się złemu duchowi naszych czasów. Zmartwychwstały Jezusie, umocnij naszą słabą wiarę! Bez Zmartwychwstania Chrystusa życie ludzkie, życie wszechświata, traci swój sens. To życie złudnej nadziei ducha, ograniczone przez uwarunkowania czasowe. Od nas, prawosławnych, wymagane jest wyraźne świadectwo o Zmartwychwstałym Chrystusie. On jest naszą Światłością, naszą Radością, naszym Bogiem. Bez Niego wszystko traci swój sens. Prawdę tę potwierdza św. apostoł Paweł: „Jeśli zaś Chrystus nie zmartwychwstał, to wiara wasza jest daremna...” (1 Kor 15,17).
Bracia i Siostry! Rok 2015 cechują ważne wydarzenia, posiadające historyczne znaczenie dla naszej Cerkwi. Obchodzimy 100-lecie tzw. bieżeństwa naszych przodków, ojców i sióstr w 1915 roku, w rezultacie którego życie cerkiewne zostało całkowicie zniszczone. Na naszych ziemiach pozostała jedynie nieduża liczba wiernych i duchowieństwa. Po powrocie wiernych, należało organizować życie cerkiewne od początku. 17 września 1925 roku została ogłoszona samodzielność naszej Cerkwi – autokefalia. W bieżącym roku upływa jej 90-lecie. Za wszystko, czym Bóg obdarzył naszą Cerkiew w tym okresie, zanosimy gorliwe modlitwy dziękczynne. „Panie, Ty jesteś naszą twierdzą. Tyś naszą mocą. Tyś naszą radością. Ty nawiedziłeś nasze ubóstwo – umocnij je. Chwała Tobie!”. W bieżącym roku będziemy również obchodzili 70-lecie zakończenia II wojny światowej, podczas której zginęło wielu naszych wiernych, a w jej rezultacie wiele osób prawosławnych zostało rozsianych po całym świecie. Koniecznie zauważyć też należy 70. rocznicę oswobodzenia obozu koncentracyjnego w Auschwitz, w którym wycierpiało wielu prawosławnych, w tym św. mnich-męczennik Grzegorz Peradze. Pamiętajmy o nich w swych modlitwach.
Ojcowie, Bracia i Siostry! Patrząc na przeszłość naszej Cerkwi i przeżywając Zmartwychwstanie Chrystusowej w jubileuszowym 2015 roku, „w jedności ducha i łączności pokoju”, prośmy Zmartwychwstałego Chrystusa o Jego szczodrą łaskę na czas, który jest przed nami, będąc świadomi ogromnej odpowiedzialności za przyszłość Cerkwi. Niech owocami paschalnych dni będą dla nas dary Świętego Ducha: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć, życzliwość, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość” (Ga 6,22-23).
W tym „świętym i wielkim dniu” w radości ducha pozdrawiamy czcigodne Duchowieństwo, Boga miłujących Mnichów i Mniszki, Młodzież, Dzieci i wszystkich Wiernych naszej Cerkwi, z okazji święta świąt, słowami: Chrystus Zmartwychwstał! – Zaprawdę Zmartwychwstał!
Życzymy wszystkim, aby dary Świętego Ducha stały się udziałem każdego z nas. Zmartwychwstały Chrystus, Który śmiercią śmierć zwyciężył i wszystkim darował życie, niech obdarzy Swoją Cerkiew, Ojczyznę naszą i każdego z nas Swym boskim błogosławieństwem na nasze trudy. Jemu zaś niechaj będzie chwała i moc na wieki wieków.
Z łaski Bożej pokorni:
+ Sawa, Metropolita Warszawski i całej Polski
+ Szymon, Arcybiskup Łódzki i Poznański
+ Adam, Arcybiskup Przemyski i Nowosądecki
+ Jeremiasz, Arcybiskup Wrocławski i Szczeciński
+ Abel, Arcybiskup Lubelski i Chełmski
+ Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdański
+ Grzegorz, Biskup Supraski
+ Jerzy, Biskup Siemiatycki, Prawosławny Ordynariusz Wojskowy
+ Paisjusz, Biskup Gorlicki
XPIΣTOΣ ANEΣTH! ХРИСТОС ВОСКРЕСЕ! CHRYSTUS ZMARTWYCHWSTAŁ!
Wielkopostne rekolekcje duchowieństwa
Wzorem lat ubiegłych, w środę 4-tego tygodnia Wielkiego Postu, kiedy Cerkiew adoruje Krzyż Pański, w Wojnowie odbyły się rekolekcje duchowieństwa dekanatu olsztyńskiego. O godz. 9:00 kapłani przystąpili do sakramentu spowiedzi, następnie zostały przeczytane czasy wielkopostne. Liturgii Uprzednio Poświęconych Darów przewodniczył dziekan olsztyński o.Aleksander Szełomow. Wspólne sprawowanie Eucharystii jest zawsze radosnym i świątecznym wydarzeniem dla naszych kapłanów, żyjących na co dzień w diasporze. Tym bardziej w monasterze, gdzie modlitwie towarzyszy wzruszający śpiew mniszek, za co w imieniu wszystkich duchownych podziękował siostrom i przełożonej o. Aleksander. Po nabożeństwie nastąpiła świąteczna agapa, która w klasztorze jest zawsze kontynuacją św. Eucharystii. W czasie posiłku wysłuchano słów o pokajaniu św. Sylwana afonity. Następnie w miłej, duchowej atmosferze, odbyła się konferencja dekanalna. Po krótkiej dyskusji duchowni pokrzepieni duchowo i cieleśnie udali się do miejsc swych codziennych zmagań duchowych.
Wielki Kanon Pokutny św. Andrzeja z Krety
Wielki Kanon Pokutny św. Andrzeja z Krety - polskie tłumaczenie.
Niedziela Przebaczenia Win. Niedziela Seropustna.
Czytanie Listu Apostolskiego Świętego Apostoła Pawła do Rzymian, Rz 13,11 - 14,4
Bracia rozumiejcie chwilę obecną: teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas, niż wtedy, gdyśmy uwierzyli. Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła. Żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień: nie w hulankach i pijatykach, nie w rozpuście i wyuzdaniu, nie w kłótni i zazdrości. Ale przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie troszczcie się zbytnio o ciało, dogadzając żądzom. A tego, który jest słaby w wierze, przygarniajcie życzliwie, bez spierania się o poglądy. Jeden jest zdania, że można jeść wszystko, drugi, słaby, jada tylko jarzyny. Ten, kto jada [wszystko], niech nie pogardza tym, który nie [wszystko] jada, a ten, który nie jada, niech nie potępia tego, który jada; bo Bóg go łaskawie przygarnął. Kim jesteś ty, co się odważasz sądzić cudzego sługę? To, czy on stoi, czy upada, jest rzeczą jego Pana. Ostoi się zresztą, bo jego Pan ma moc utrzymać go na nogach.
Czytanie Świętej Ewangelii wg Świętego Apostoła i Ewangelisty Mateusza, Mt 6, 14-21
W owym czasie powiedział Chrystus, jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień. Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.
List Bożonarodzeniowy Świętego Soboru Biskupów PAKP
Do Czcigodnego Duchowieństwa, miłujących Boga Mnichów i wszystkich wiernych Jego Dzieci
Chrystus się rodzi!
„Niebo i ziemia niech dzisiaj weselą się radością proroków,
aniołowie i ludzie niech tryumfują duchowo,
bowiem zrodzony z Dziewicy Bóg w ciele,
objawił siebie pogrążonym w ciemnościach i mroku.”
(stichira litii)
Dzisiaj rodzi się z wiecznie dziewiczego łona „błogosławionej między niewiastami” Marii – „Światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka przychodzącego na świat” (J 1,9). „Ciemność ustępuje, a światłość prawdziwa już świeci” (1J 2,8). W ubogiej pieczarze w Betlejem spoczął Król wszystkich wieków, „którego królestwu nie będzie końca”, co jest wielką, niezwykłą i niezgłębioną tajemnicą. Przyjście na świat Jezusa Chrystusa, „Prawdziwej Światłości”, naszego Zbawiciela, przywraca światowy porządek moralny, naruszony przez grzeszny upadek. Upadły człowiek zaczął mieć możliwość oddawania chwały swemu Stwórcy i kłaniania się Jemu. Następuje epoka pokoju i radości – podstawa duchowego spokoju – i tym samym człowiek ma możliwość odradzania się dzięki tajemnicy objawionej w Betlejem. W tę tajemnicę włączają się zastępy niebieskie – aniołów i archaniołów, i opiewają niezgłębione miłosierdzie Najwyższego Boga dla rodzaju ludzkiego. Moce ciemności natomiast są przerażone i drżą. Wszyscy, którzy miłują Światłość, i dążą do Niej radują się i weselą. Prorokował św. Prorok Izajasz: „lud, znajdujący się w ciemności, ujrzy światłość wielką, dla mieszkańców cienistej krainy śmierci zajaśnieje światłość… Bowiem dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, którego władza na Jego ramieniu, i nazwą Go: Przedziwny, Doradca, Bóg mocny, Ojciec wieczności, Książę pokoju” (Iz 9,2-7).
Bracia i Siostry! Syn Boży przyjął postać sługi, stał się człowiekiem „podobnym we wszystkim do nas oprócz grzechu”, aby odnowić w nas swój obraz, aby znowu podnieść człowieka do pierwotnej godności. Nasz Zbawiciel prowadzi nas do królestwa niebieskiego. Taką jest nowa godność człowieka, którą dał mu przez swoje narodzenie Chrystus. On przyjął ludzką naturę, aby przebóstwić ją, dając nam nie ziemskie, a niebieskie życie. Wszyscy jesteśmy wezwani, aby wniknąć w tę wielką tajemnicę i dotknąć jej duchowo. Narodzony Zbawiciel jest naszą radością, świętością i miłością. Wymaga to od każdego z nas, abyśmy „będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w Niego, który jest Głową – Chrystus” (Ef 4,15). Bogoczłowiek Jezus Chrystus przyniósł na ziemię objawienie nie tylko o Bogu, ale także o człowieku, o jego wysokim powołaniu i jego przeznaczeniu przez łaskę. Objawienie prawdy o człowieku jest najcenniejszym, jakie posiadamy. Dzięki niemu możemy dojść „do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusa” (Ef 4,13).”Tak więc już nie jesteście obcymi i przechodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga” (Ef 2,19). Apostoł dodaje: „Teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową” (Ef 2,13) i mamy samego Jezusa Chrystusa, kamień, który „…stał się kamieniem węgielnym” (Ps 117, 22-23; Mt 21,42).
Bracia i Siostry! Dzisiaj przenieśmy się duchowo do Betlejem i „oglądajmy to, co się stało” (Łk 2,15), złóżmy pokłon Dzieciątku Chrystusowi. On Jedyny, Święty i Bezgrzeszny, oczyści wszystkich, którzy z wiarą przychodzą do Niego. Usłyszmy Jego słodki głos: „Ja jestem z tobą, nie lękaj się!”. Z Jego pomocą będziemy w stanie zrozumieć i ocenić wiele współczesnych negatywnych zjawisk, naruszających moralny porządek życia społeczeństwa i zachować siebie samych jako prawosławnych wierzących, zgodnie z nauką swego Kościoła.
Bracia i Siostry! Złóżmy dziękczynienie Chrystusowi Zbawicielowi, który spoczął w żłóbku Betlejemskim, za Jego łaski dane naszemu Kościołowi i każdemu z nas w 2014 roku. Z woli Bożej przybyły do naszego Kościoła ze świętej Góry Atos święte relikwie, cząstka świętego Krzyża Pańskiego i ręka świętej Marii Magdaleny. Nawiedziły one wiele parafii naszego Kościoła i monasterów. Ich pobyt ożywił duchowo wielu wiernych naszego Kościoła i przyczynił się do jednoczenia się wokół Kościoła. Świętym relikwiom oddało pokłon około sto tysięcy ludzi. Złóżmy Bogu dziękczynienie za Jego łaski w nadziei, że również w przyszłości nie pozostawi „swego ludu” i będzie nas chronił przed wszelkim złem. Nie bez znaczenia dla jedności kościelnej były obchody stulecia męczeńskiej śmierci świętego kapłana męczennika Maksyma Sandowicza, które miały miejsce w Gorlicach. To właśnie święty Maksym w chwili śmierci świadczył o swojej miłości do Boga i Świętego Prawosławia, wołając: „Niech żyje święte Prawosławie!” Chwała Bogu! Prawosławie żyje, umacniając się na „kamieniu węgielnym” Chrystusie. Chrystus ciągle nas wzywa: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy utrudzeni i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie… znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Mt 11,28-29).
Bracia i Siostry! Pozdrawiamy Was wszystkich: Czcigodnych Duchownych, Umiłowanych Mnichów, Drogą Młodzież i Dzieci i wszystkich Wiernych naszego Kościoła ze świętem Narodzenia Chrystusa i Nowym 2015 Rokiem. Życzymy wszystkim pomocy Bożej w każdym dobrym zamiarze, pokoju, miłości i wzajemnego zrozumienia. Życzymy, żeby święto Narodzenia Chrystusa posłużyło do umocnienia naszej wierności Chrystusowi i swojej Matce, świętemu Kościołowi Prawosławnemu. Kłaniając się narodzonemu Chrystusowi posłuchajmy Apostoła Pawła: „…wysławiajcie Boga w ciele waszym i w duszach waszych, które są Boże” (1Kor 6,20). A „…Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch poznania i bojaźni Bożej” (Iz 11,2) niech będzie z Wami wszystkimi. Amen.
Chrystus się rodzi! Sławcie!
Z Bożego miłosierdzia, pokorni:
+ Sawa, Metropolita Warszawski i Całej Polski
+ Szymon, Arcybiskup Łódzki i Poznański
+ Adam, Arcybiskup Przemyski i Nowosądecki
+ Jeremiasz, Arcybiskup Wrocławski i Szczeciński
+ Abel, Arcybiskup Lubelski i Chełmski
+ Jakub, Arcybiskup Białostocki i Gdański
+ Grzegorz, Biskup Supraski
+ Jerzy, Biskup Siemiatycki, Prawosławny Ordynariusz WP,
+ Paisjusz, Biskup Gorlicki
Warszawa, Narodzenie Chrystusa 2014 roku.
Święto parafialne
W niedzielę, 19 października 2014 r. odbyło się doroczne Święto Parafialne Opieki Matki Bożej, w którym wzięło udział duchowieństwo Dekanatu Olsztyńskiego, wierni naszej parafii oraz sąsiednich parafii. Z piękną homilią do zebranych zwrócił się ks. mitrat Jerzy Senejko z Giżycka, dziękując wiernym za podtrzymanie naszej tradycji i zachęcając do pielęgnowania przekazanych wartości. Z kolei Ksiądz Proboszcz w ciepłych słowach podziękował przybyłemu duchowieństwu oraz olsztyńskim parafianom i wszystkim obecnym na parafialnym święcie. Zaznaczył przy tym, że nasza siła jest w jedności, którą należy starannie pielęgnować. Zdjęcia z tej uroczystości można obejrzeć na stronie naszej Galerii.