Oficjalna strona Parafii Prawosławnej p.w. Opieki Matki Bożej w Olsztynie

Początek tej parafii sięga 1947 roku, czyli czasów, gdy na Warmię i Mazury, a szczególnie tu, do Giżycka i okolic przybyli przesiedleńcy w ramach akcji „Wisła”. Byli to ludzie przywiezieni z okolic Białej Podlaskiej, Hrubieszowa, Chełma, Zamościa, Przemyśla, Sanoka i Krosna. Bardzo duża grupa prawosławnych przybyła do Giżycka i okolic z Czerniszyna, i Międzylesia. Przesiedleńcy od samego początku zaczęli czynić starania o zorganizowanie parafii, aby znów wspólnie wznosić modlitwy do Boga. Zdobycie jakiegokolwiek pomieszczenia i zaadaptowanie go na cerkiew, miało pomóc w przezwyciężeniu traumy związanej ze skutkami akcji „Wisła”. Siła woli i starania tych ludzi nie okazały się bezużyteczne, gdyż już w grudniu 1947 roku otrzymali oni dla swoich potrzeb duchowych pierwsze pomieszczenie - w prywatnym domu przy ul. Traugutta. Tutaj też, jeszcze w prymitywnych warunkach, po raz pierwszy została odprawiona Święta Liturgia, co dało początek działalności parafii prawosławnej w Giżycku – jednej z pierwszych na Warmii i Mazurach. Wieść o powstaniu parafii rozchodziła się bardzo szybko, co przyczyniło się do tego, iż zaczęli do niej przyjeżdżać ludzie z okolicznych miejscowości, odległych czasami o 50 kilometrów od Giżycka. Byli to mieszkańcy powiatów, w których nie było jeszcze świątyń prawosławnych: węgorzewskiego, ełckiego, oleckiego, czy gołdapskiego. Pierwszym duchownym tej parafii był ks. Anatol Bondar[1], który opiekował się  tutejszymi wiernymi przez dwa i pół roku.W 1950 roku, za symboliczną złotówkę, udało się wynająć od Polskiego Czerwonego Krzyża w Giżycku niewielką kapliczkę. Była to świątynia po ewangelicka, w której odbywały się pogrzeby osób z Domu Rencistów mieszczącego się przy ul. Warszawskiej 41. Kapliczka została wybudowana pod koniec XIX wieku. Swoim wyglądem przypominała ona większość świątyń powstałych w tym okresie na terenie Warmii i Mazur, natomiast jej cechą charakterystyczną była wieża, na której znajdowała się kopuła. W latach pięćdziesiątych parafia była bardzo liczna. Oprócz prawosławnych, na nabożeństwa przychodzili, nieposiadający swojej świątyni, wierni Kościoła greckokatolickiego, którzy przybyli na te tereny również w wyniku akcji „Wisła”. Budynek ze względu na swoje wymiary nie był jednak w stanie wszystkich pomieścić.                                                                      W 1950 roku nowym proboszczem został ks. Włodzimierz Ciechan_[2], który z wielkim zaangażowaniem włączył się do pracy w organizacji parafii. Dzięki niemu kaplica powoli zaczęła nabierać wyglądu świątyni prawosławnej, gdyż m.in. zbudowano skromny ikonostas z Królewskimi Wrotami. W tym też roku na pierwszego starostę cerkiewnego wybrano Mikołaja Szostkę, który z wielkim poświęceniem pomagał proboszczowi, także przy remoncie świątyni. Do grona tych, którzy czynnie brali udział w organizacji i życiu giżyckiej parafii można zaliczyć: Barbarę Bujnicką, Tatianę Sidorską, Barbarę Jańczak, Olgę Wasiluk, Helenę Horoszkiewicz, Eugeniusza Makarka, Raisę Wasiluk, Konstantego Sieredzińskiego, Konstantego Wawryszewicza, Marię Palicę oraz Ludmiłę Wasilewskę, która od dzieciństwa śpiewała w parafialnym chórze..W latach 1954 – 1955 większość prawosławnych z Giżycka i z innych parafii  ziemi warmińsko – mazurskiej, powróciło na swoją ojcowiznę. Z tej możliwości skorzystali głównie przesiedleńcy z Podlasia, gdyż ich zabudowania zostały w nienaruszonym stanie. Z kolei Chełmszczyzna i Rzeszowszczyzna w większość była zniszczona i spalona, głównie z tego też względu pozostali oni na Ziemiach Odzyskanych.W 1960 roku nowym proboszczem parafii został ks. prot. Paweł Biełoboki, który na nabożeństwa dojeżdżał z Orzysza. Ze względu na mniejszą ilość wiernych, sytuacja parafii w tym okresie stała się trudniejsza niż wcześniej. Wierni, którzy pozostali w Giżycku nie byli zamożni, dlatego też stan finansowy parafii uległ pogorszeniu. W 1969 roku, po śmierci ks. Biełobokiego, opiekę duszpasterską nad wiernymi powierzono ks. Witalisowi Czyżewskiemu z Kętrzyna, który dojeżdżał tu przez rok.               Rok 1970 wiąże się z przybyciem do Giżycka ks. Waleriana Antosiuka, któremu przydzielono probostwo tejże parafii. Młody duchowny był oddanym sługą Cerkwi i wiernych. W 1972 roku w ramach regulacji własności majątków na Warmii i Mazurach, parafia w Giżycku otrzymała na własność wynajmowaną od Polskiego Czerwonego Krzyża świątynię oraz niewielką część placu przy cerkwi.W 1974 roku ks. Walerian Antosiuk został przeniesiony do pełnienia służby duszpasterskiej na Białostocczyźnie. Na jego miejsce wydelegowano ks. Jerzego Senejkę, który niestrudzenie pełni swoją posługę do dnia dzisiejszego. Ojciec Jerzy miał przed sobą trudne zadanie. W pierwszych nabożeństwach, które sprawował, uczestniczyło w nich zaledwie 3 – 4 osoby. Nowy duchowny nie poddawał się jednak. Potrafił  znaleźć drogę do serc swoich nielicznych parafian i wiedział, że zbliżeniu ich do cerkwi  pomoże głoszenie Słowa Bożego w ich ojczystym języku. Również Święta Liturgia sprawowana była w języku cerkiewno – słowiańskim z wymową ukraińską, co jest praktykowane do dnia dzisiejszego. Inicjatywa księdza sprawiła, że ilość wiernych uczestniczących w nabożeństwach wzrosła do tego stopnia, iż nie mieścili się w świątyni. Postanowiono rozbudować świątynię, co jednak wymagało uzyskania pozwolenia ze strony władz miasta. Uzyskano je z niemałym trudem w 1977 roku z ramienia Urzędu Wojewódzkiego w Suwałkach. Od tego czasu zaczęły się starania o znalezienie ekipy budowlanej i funduszy potrzebnych do realizacji zamierzonego przedsięwzięcia. Rozbudowy świątyni podjęli się fachowcy z Bieszczad, a parafianie bardzo ofiarnie im pomagali. Zdecydowano się także na zmianę wystroju wnętrza cerkwi. Po remoncie świątyni proboszcz zdecydował się na budowę domu parafialnego, w którym powstała również sala katechetyczna. Dzięki staraniom księdza Jerzego i parafian wprowadzono w budynku wszelkie udogodnienia. Wykupiono również plac wokół cerkwi o powierzchni 30 arów. Pięćdziesiątą rocznicę istnienia parafii uczczono zbudowaniem nowego ikonostasu, którego poświęcenia dokonał Jego Ekscelencja Biskup Grzegorz (Charkiewicz). Obecnie parafia prawosławna w Giżycku działa prężnie  i dysponuje wszelkimi możliwościami, które sprzyjają życiu religijnemu. Został zorganizowany chór, który śpiewa utwory bliskie sercu miejscowym parafian. W sali katechetycznej regularnie odbywają się lekcje religii, a także spotkania dla dzieci i dorosłych oraz obiady okolicznościowe. 10 marca 2024 roku po 58 latach służby duszpasterskiej ks. mitrat Jerzy Senejko przeszedł na emeryturę. Obowiązki proboszcza przejął ks. Michał Pograniczny. W związku ze stratą plebanii w Giżycku, na co złożyły się niezrozumiałe decyzje dotychczasowego proboszcza, centrum życia parafialnego zostało przeniesione do Kruklanek.

Wykaz księży proboszczów:

• lata 50 XX wieku - ks. Włodzimierz Ciechan
• 1970 - 1974 - ks. Walerian Antosiuk
• 1975 - 2024 - ks. Jerzy Senejko
• Od 11.03.2024 - ks. Michał Pograniczny